Σάββατο 24 Ιανουαρίου 2015

Λίγο ακόμα...

Θυμάσαι; Πως άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσεις, θα μου πεις...

Τότε, στο Δημοτικό, που έτρεμαν οι γονείς σου μην τυχόν και σου ξεφύγει καμιά κουβέντα από εκείνες που άκουγες στο σπίτι. Ήταν τόσο δύσκολα όλα αυτά τα χρόνια... Ένιωθες να πνίγεσαι από τη σκουριά και το σκοτάδι που κάλυπταν τα πάντα γύρω σου. Κι έτρεμες να μην καταφέρουν να σε σκεπάσουν και σένα.
Τότε ήταν που γνώρισες τον φόβο για πρώτη φορά. Κι αντίκρισες το πρόσωπο του μίσους.
Μικρό παιδάκι ήσουν, με μια μπλε ποδιά με άσπρο γιακά, κι απέναντι σου έμοιαζαν θεόρατοι ο δάσκαλος, ο παπάς κι ο χωροφύλακας. Πελώριοι γίγαντες που λες και είχαν ξεπηδήσει μέσα απ΄ τις σελίδες του χειρότερου εφιάλτη που είδε ποτέ άνθρωπος, έτοιμοι να σε λιώσουν κάτω από τη μπότα τους.

Θυμάσαι;

Πατρίς, θρησκεία, οικογένεια.
Πόσα χρόνια αλήθεια είχες ν’ ακούσεις αυτές τις τρεις λέξεις που έβγαιναν σαν σφαίρες από το στόμα του δικτάτορα και των συνεργών του, αυτών των απίθανων καρικατούρων της ανθρώπινης υπόστασης με τις τσιριχτές φωνές. Αλήθεια, παρατήρησες ποτέ πως όλοι οι φασίστες έχουν τσιριχτές φωνές με μια χροιά που σου τρυπάει τα τύμπανα;

Θυμάσαι; Πως άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσεις, θα μου πεις...

Τα χρόνια πέρασαν. Η χούντα έπεσε και άρχισες πια να βλέπεις όλα εκείνα που φοβόσουν τόσα χρόνια να σκεφτείς να γίνονται λόγια. Και να στροβιλίζονται παντού γύρω σου αγκαλιά με νότες που άκουγες μέχρι τότε μονάχα σε πολύ χαμηλή ένταση στο σπίτι τις νύχτες που κρύωνες. Τρέμοντας μην τις ακούσει κι ο γείτονας... Χέρι με χέρι με τις μικρές εκείνες μαύρες κουκκίδες που έπαψαν να είναι πια κρυμμένες στα βιβλία που έβαζες κάτω από το στρώμα σου, κουκκίδες που έγιναν γράμματα και σχημάτισαν λέξεις και φράσεις γεμάτες ελπίδα και αγώνες.
Κι όλα αυτά τα έπαιρναν από το χέρι χαμογελαστοί άνθρωποι και χόρευαν μαζί τους στους δρόμους, στις πλατείες, στα πεζοδρόμια. Κι ο φόβος έμοιαζε να έχει λουφάξει στο πιο βαθύ σημείο της σπηλιάς της λήθης...

Θυμάσαι; Πως άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσεις, θα μου πεις...

Μα οι πολλοί άρχισαν και πάλι να πηγαίνουν με τους δυνατούς. Και σιγά σιγά να βγάζουν το χαμόγελο τους και να φοράνε και πάλι το παλιό τους κοστούμι με την ασορτί γραβάτα της σοβαροφάνειας. Κι εσύ άρχισες να νιώθεις πάλι μόνος. Έβλεπες τους συντρόφους σου να λιγοστεύουν, θυμάσαι αλήθεια πόσες φορές τσακωθήκατε τότε; Κι άρχισες και πάλι να κλείνεσαι στον εαυτό σου. Έψαξες και βρήκες στο παλιό πατάρι του μυαλού σου όλα εκείνα που ασφάλιζαν τα παράθυρα της ψυχής σου και βιάστηκες να τ’ αμπαρώσεις. Μην τυχόν και ξανάρθει ο φόβος. Πάλευες με τον ίδιο σου τον εαυτό να παραμείνεις πιστός σε έλα εκείνα που είχες μάθει από μικρός. Να μη δειλιάσεις, να μη λυγίσεις, παρά μονάχα να συνεχίσεις να παλεύεις για τις ιδέες σου. Και τα κατάφερες. Κι άρχισες ν’ ανοίγεις τρύπες στα παραθυρόφυλλα της εσωστρέφειας σου, ρίχνοντας κλεφτές ματιές έξω.

Τότε ήταν που άρχισες να το βλέπεις. Πως στα ερμητικά κλεισμένα παράθυρα στα σπίτια γύρω σου υπήρχαν κι εκεί τρύπες, σαν τις δικές σου. Και μάτια που προσπαθούσαν στα κλεφτά ν' αντικρίσουν τα μάτια σου. Και το βλέμμα σου άρχισε και πάλι να συναντά το βλέμμα των παλιών σου συντρόφων. Και δειλά δειλά ν’ ανοίγετε τις πόρτες και να ξεμυτίζετε ένας ένας αδιαφορώντας για το φόβο. Και οι λίγοι άρχισαν σιγά σιγά να γίνονται όλο και πιο πολλοί. Και να πλέκονται οι αγκώνες σας στο δρόμο όπως παλιά, τότε που σχηματίζατε αλυσίδες για ν’ αντέξετε τη βαρυχειμωνιά. Κι άρχισαν να ‘ρχονται κοντά σας κι άλλοι άνθρωποι. Που δεν τους είχες ξαναδεί ποτέ παλιά. Και γίνατε όλοι μαζί μια γροθιά που διώξατε το φόβο και πάλι στα πιο βαθιά και σκοτεινά λαγούμια του.

Θυμάσαι; Πως άραγε θα ήταν ποτέ δυνατόν να ξεχάσεις, θα μου πεις...

Κι έτσι χάραξε επιτέλους η μέρα που περίμενες από μικρό παιδί. Η μέρα που θα μπορούσες να πάρεις τη ζωή σου πίσω. Η μέρα που θα μπορείς πια να παλέψεις για να κάνεις τα όνειρα σου πράξη.
Νιώθεις τον κόσμο γύρω σου σα να ‘ταν από πλαστελίνη. Και με δάκρυα στα μάτια ετοιμάζεσαι να του δώσεις το σχήμα που θέλεις. Ναι, τώρα νιώθεις πως μπορείς! Μπορείς να τον κάνεις λιγάκι πιο ανθρώπινο. Να ξανακάνεις τους ανθρώπους και πάλι ίσους. Να πάρεις τη γόμα στα χέρια σου και να σβήσεις επιτέλους όλα εκείνα που χωρίζουν τις ψυχές τους και τρέφουν το φόβο. Χρώματα, φυλές, έθνη, θρησκείες, χρήματα.

Και τώρα πια δεν πρόκειται να φοβηθείς μην τυχόν και σου πουν πως βαδίζεις στα σύννεφα. Γιατί ήσουν πάντα Αριστερός και θα ‘σαι μέχρι να κλείσεις τα μάτια. Κι ο Αριστερός από μικρός παλεύει για να αγγίξει το άπιαστο. Κι από Δευτέρα θα ‘σαι και πάλι στους δρόμους, πιο αποφασισμένος ν’ αλλάξεις τον κόσμο. Απέναντι σε όποιον προσπαθήσει και πάλι να βγάλει το χαμόγελο και φορέσει το παλιό, φθαρμένο κοστούμι του. Γιατί είσαι φτιαγμένος από αγώνες και θυσίες...

Τώρα μπορείς πια να σκουπίσεις τα δάκρυα απ' τα μάτια και να στρέψεις το βλέμμα σου σε όλους εκείνους τους ήρωες που εξορίστηκαν, φυλακίστηκαν, δολοφονήθηκαν και οδήγησαν τα βήματα σου από τότε που γεννήθηκες και να τους πεις να μην ανησυχούν πια.
Μπορείς πια να φωνάξεις πως ο κόσμος μας μπορεί ν' αλλάξει! Και να γίνει πιο όμορφος κι ανθρώπινος...
Όπως τον ονειρεύτηκαν. Όπως τον ονειρεύτηκες. Όπως τον ονειρευτήκαμε...

Οι όμορφοι αγώνες είναι μπροστά σου...


Οι σκέψεις μου αυτές είναι δημοσιευμένες και στο αγαπημένο μου enfo 

4 σχόλια:

  1. Πολύ νοσταλγικό και συγκινητικό το κείμενο σου Στέφανε!
    Παρόμοιες διαδρομές κάναμε και σε πολλά σημεία ταυτίστηκα μαζί σου.
    Με την ίδια αισιοδοξία και το ίδιο πείσμα σου στέλνω τους χαιρετισμούς μου!
    Εύχομαι την επόμενη φορά που θα τα πούμε, να μετράμε μικρές χαρές και λίγη δικαιοσύνη, αντί για πληγές και καταστροφές!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
    Απαντήσεις
    1. Μια καινούρια μέρα ξημέρωσε, Μαρία μου. Ο ήλιος λάμπει κι εμείς θα συνεχίσουμε να είμαστε στους δρόμους γιατί έτσι μάθαμε να κάνουμε εμείς, μάθαμε πως οι αγώνες κερδίζονται στους δρόμους και όχι μπροστα σε μια τηλεόραση...
      Μόνο που αυτή τη φορά θα χουμε για όπλο στη φαρέτρα μας το χαμόγελο μας. Το χαμόγελο που μας είχαν κλέψει με τόση χυδαιότητα...
      Αριστερά σημαίνει αγώνας μέχρι ν' αγγίξεις το ανέφικτο...

      Διαγραφή
  2. "Αριστερά σημαίνει αγώνας μέχρι ν' αγγίξεις το ανέφικτο..."
    Τίποτα άλλο, καλό βράδυ!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. και για αυτό το λόγο έχεις ένα αγωνιστικό βραβείο νίκης από τον γαλαξία!!!! http://andromeda-mygalaxy.blogspot.gr/2015/02/blog-post.html

    τώρα θα αγωνιζόμαστε με αισιοδοξία!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή