Θέλω να ζήσω, ρε! Δε θέλω απλά να επιβιώσω...

Βαρέθηκα να είμαι ένας ακόμα αριθμός στις στατιστικές σας. Ένα νούμερο και όχι μια ψυχή. Να είμαι ένας ακόμα απ’ όλους εκείνους που ρίχνουν νερό στο μύλο της φαυλότητας σας. 

Σιχάθηκα να παίζω το παιχνίδι σας και να σας προσφέρω απλόχερα και το άλλο μάγουλο κάθε φορά που ρίχνετε κι ένα καινούριο χαστούκι στην αξιοπρέπεια μου. 

Μπούχτισα πια να σκύβω φοβισμένος το κεφάλι μου, προσπαθώντας να μαζέψω τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι σας για να επιβιώσω. 

Θέλω να ζήσω, ρε!

Ξένοι ανάμεσα σε ξένους...

Αρκεί μια στιγμή για να γυρίσει η ζωή του ανθρώπου ανάποδα. Μια στιγμή μονάχα διαρκεί το ταξίδι από την ευτυχία στην απελπισία. Ένα δάκρυ δρόμος είναι μέχρι να σβήσει για πάντα το χαμόγελο και να δώσει τη θέση του στον όλεθρο και τη δυστυχία.

20 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων...

Σε είδα...

Μπήκες στο τρένο ξανά σήμερα το πρωί. Όπως έκανες σχεδόν κάθε πρωί εδώ και χρόνια. Εκεί στο τρίτο βαγόνι του Ηλεκτρικού στη γραμμή Πειραιάς - Κηφισιά. Ανέβηκες στην Ομόνοια και, σκουντώντας όποιον βρισκόταν μπροστά σου, χώθηκες στην πρώτη θέση που βρήκες ελεύθερη. Φορούσες μαϊμού μπλουζάκι Dolce & Gabbana, φτιαγμένο σε κάποια βιοτεχνία της Σιγκαπούρης, δεν ήσουν κορόιδο όπως έλεγες, χρώματος μάλλον απροσδιόριστου και γυαλιά ηλίου κινέζικα, αγορασμένα σε κάποια γωνιά της οδού Αθηνάς...

Ένιωσες σπουδαίος... Ένιωσες επιτέλους κάποιος...