Το ξέρεις πως θα έρθουν κι αυτές οι στιγμές. Τις περιμένεις. Το ξέρεις και τις τρέμεις. Και είναι άπειρες οι φορές που ένα απλό σφίξιμο στο στομάχι ή ένα πετάρισμα στο στήθος σε κάνει να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.
Αναρωτιέσαι όλο και πιο συχνά πόσο ακόμα θα αντέξεις. Για πόσο καιρό ακόμα θα καταφέρνεις να στέκεσαι όρθιος, κόντρα στον άνεμο που λες και βάλθηκε να σε παρασύρει στο διάβα του... Και κάθε φορά που δεν καταφέρνεις να κρατήσεις σφιχτά τα μάτια σου και βρίσκει την έξοδο έστω και ένα μονάχα δάκρυ, νιώθεις πως αντιστέκεσαι όλο και λιγότερο. Πως πηγαίνεις όλο και περισσότερο προς την κατεύθυνση του ανέμου.
Θέλεις να μείνεις για πάντα εκεί. Προσπαθείς να στηριχθείς όλο και με μεγαλύτερη απόγνωση στις ρίζες σου, τις ιδέες που σε συντροφεύουν από παιδί. Τότε που έβλεπες τον κόσμο γεμάτο χρώματα, αρώματα και χαμόγελα. Μα νιώθεις όλο και πιο ευάλωτος... Όλο και πιο αδύναμος... Όλο και πιο κοντά σ’ εκείνο που φοβάσαι περισσότερο κι από τον ίδιο το θάνατο. Τον συμβιβασμό...
Δυσκολεύεσαι όλο και περισσότερο να λες τα ‘’όχι’’ που σε κράτησαν όρθιο όλο αυτό τον καιρό. Και μέσα στο μυαλό σου άρχισε ήδη να παίρνει σχήμα και μορφή εκείνο το ‘’ναι’’. Το βλέπεις πια καθαρά με την πραγματική του εικόνα, μαύρο, άραχλο... Με νύχια γαμψά, έτοιμα να κατασπαράξουν και την τελευταία ικμάδα της αξιοπρέπειας σου... Διψασμένο για αίμα, έτοιμο να πάρει την ψυχή σου και να την φυλακίσει για πάντα στα πιο σκοτεινά μέρη που μπορεί ο ανθρώπινος νους να φανταστεί.
Ο καθρέφτης μπροστά σου ράγισε πια, μη μπορώντας ν’ αντέξει την εικόνα σου. Το ξέρεις πια... Όσο κι αν παλεύεις να μείνεις όρθιος, κόντρα στον άνεμο, δεν θα τα καταφέρεις στο τέλος. Κι όλο και περισσότερο λυγίζουν τα γόνατα σου. Κι όλο και συχνότερα δακρύζει η ψυχή σου... Και φοβάσαι. Φοβάσαι πολύ. Τόσο όσο δεν φοβήθηκες ποτέ στη ζωή σου...
Γιατί ξέρεις πολύ καλά πως τη μέρα που θα πεις το ‘’ναι’’, θα είσαι ήδη πια νεκρός...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου