Αρκεί μια στιγμή για να γυρίσει η ζωή του ανθρώπου ανάποδα. Μια στιγμή μονάχα διαρκεί το ταξίδι από την ευτυχία στην απελπισία. Ένα δάκρυ δρόμος είναι μέχρι να σβήσει για πάντα το χαμόγελο και να δώσει τη θέση του στον όλεθρο και τη δυστυχία.
 |
| 20 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων... |
Άνθρωποι που ζούσαν μια φυσιολογική ζωή με τις οικογένειες τους και που ο πόλεμος τους ανάγκασε να πάρουν το δύσβατο μονοπάτι της προσφυγιάς. Ξένοι ανάμεσα σε ξένους, άνθρωποι ανάμεσα σε λύκους... Περισσότεροι από 15.000.000 ανθρώπινες ψυχές ζουν παντού στον κόσμο σε καταυλισμούς και σε στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων. Περισσότεροι από 15.000.000 ζευγάρια ανθρώπινα μάτια που δεν τολμάνε από φόβο να αντικρίσουν τα δικά σου τα μάτια και να σου ζητήσουν βοήθεια...
Νερό... Τροφή... Φροντίδα Υγείας... Στέγη... Ζωή...
Για σένα και για μένα αυτονόητα συστατικά του πολιτισμού μας. Για όλους εκείνους όνειρα δίχως προορισμό...
Όχι!
Μπορεί η 20η Ιουνίου να έχει καθιερωθεί από τους μεγάλους και τους σπουδαίους αυτού του κόσμου ως η Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων, για σένα και για μένα όμως, είναι απλά μια ακόμα ημέρα που θα σταθούμε δίπλα σε εκείνους που μας χρειάζονται...
Μπορεί η 20η Ιουνίου να έχει καθιερωθεί από τους μεγάλους και τους σπουδαίους αυτού του κόσμου ως η Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων, για σένα και για μένα όμως, είναι απλά μια ακόμα ημέρα που θα σταθούμε δίπλα σε εκείνους που μας χρειάζονται...
Αυτό με τις παγκόσμιες μέρες, είναι τουλάχιστον φαιδρό. Μνημονεύουν κάτι το οποίο οι ίδιοι ευθύνονται για την ύπαρξή του. Αντιφατικό δεν είναι;
ΑπάντησηΔιαγραφήΤους πρόσφυγες τους σκεφτόμαστε καθημερινά και αντιδράμε με τα όπλα που διαθέτει ο καθένας στο ελεεινό παιχνίδι που έχουν στήσει εις βάρος τους. Οι συνθήκες διαβίωσης στα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης, δεν μας τιμούν καθόλου σαν λαό. Κι ας έχουμε νωπές ακόμα τις μνήμες του δικού μας ξεριζωμού.
Στέφανε μπράβο για την αναφορά σου και γενικά για την ευαισθητοποίηση σου στην ανοιχτή αυτή πληγή!
Καλό σαββατοκύριακο να έχεις!
Μαρία μου, καλημέρα!
ΔιαγραφήΤην ίδια ακριβώς απέχθεια, για να το πω με κόσμιο τρόπο, έχω κι εγώ για όλο αυτό το παιχνίδι συνενοχής και ελάφρυνσης συνειδήσεων που στήθηκε γύρω από τις "παγκόσμιες ημέρες"...
Απέχθεια που μετατρέπεται σε οργή όταν βλέπω τους υπαίτιους κάποιου εγκλήματος να εμφανίζονται ως συμπάσχοντες των θυμάτων που έχουν προκαλέσει οι ίδιοι τους...
Παίρνω όμως κουράγιο από ανθρώπους όπως εσύ που αγωνίζονται καθημερινά για ένα κόσμο πιο ανθρώπινο...
Καλή δύναμη, Μαρία μου!