Στην Ελλάδα του φόβου...

Ανθρωπάκια φοβισμένα, περιχαρακωμένα στα ψίχουλα που τους έχουν πετάξει στο πάτωμα τρέμουν μην τυχόν και χάσουν αυτά που δεν έχουν. Γέμισε η χώρα άβουλες μαριονέτες που κινούνται στους ρυθμούς που τους επιβάλουν μέσω μιας αισχρής πλύσης εγκεφάλου από τα κυρίαρχα καθεστωτικά ΜΜΕ, που θα έκανε ακόμα και τον Γκαίμπελς να μοιάζει με γατάκι μπροστά της , η Κυβέρνηση και τα μεγάλα σαλόνια της χώρας.
Μέσα σε μια πενταετία γύρισαν ανάποδα οι ζωές της συντριπτικής πλειοψηφίας των κατοίκων αυτής της δύσμοιρης χώρας.

Gerald Scarfe's "Screaming Head" από το "The Wall"

Εκείνος ο Νοέμβρης...

Ήμουν μικρό παιδί, θυμάμαι. Μαθητής της Τρίτης ή Τετάρτης του 1ου Δημοτικού Καλαμαριάς. 

Το ένιωθα παντού στην ατμόσφαιρα, κάτι μεγάλο συνέβαινε. Κανείς δε μιλούσε γι αυτό, κανένας δεν τολμούσε να ανοίξει μια κουβέντα που, όπως κατάλαβα εκ των υστέρων, το πιο πιθανό ήταν να αποτελέσει και εισιτήριο άνευ επιστροφής για τόπους μακρινούς και εξωτικούς, όπως το Μακρονήσι ή η Γυάρος.

Α. Τάσσος, Αγωνιστές. Λεπτομέρεια από τη σύνθεση 17 Νοεμβρίου 1973 για το Πολυτεχνείο. 1973-1975.

Εφιάλτες

Φθινόπωρο. Στις ψυχές και στις ζωές μας. Γκρίζα διάθεση, βάρος που μας πλακώνει ανελέητα δίχως να μας αφήνει ούτε στιγμή ν’ ανασάνουμε. Όπου κι στρέψεις το βλέμμα σου, ένας αδιαπέραστος τοίχος το εμποδίζει να φτάσει στα χρώματα και τα σύννεφα. Λες και βάλθηκε άξαφνα το σύμπαν να καταπιεί όλα τα υπόλοιπα χρώματα και να αφήσει μονάχα το γκρι και το μαύρο να κυριαρχήσουν.

Ψυχές που γκρεμίζονται στα Τάρταρα βορά στην ανθρώπινη απληστία... ©photo: thestar.com

Απώλεια...

Συναισθήματα, αγκαλιές, αγαπημένα πρόσωπα, υλικά αγαθά...
Απώλεια. Πόνος. Δάκρυα.
Ποιος μπορεί το θάνατο να ορίσει; Ποιος ποτέ στα μάτια κατάφερε να τον αντικρίσει και να μη φοβηθεί;
Θάνατος... Τι να ‘ναι αλήθεια; Τέλος; Αρχή; Ταξίδι; Κενό;
Θάνατος... Ποιος μπορεί το θάνατο να συναντήσει δίχως να φοβηθεί; Ποιος;

Φόβος... Αγωνία... Ιδρώτας... Ένταση... Λύτρωση...

Μάθε παιδί μου γράμματα...

Το σχολείο είναι η αλήθεια πως ποτέ μου δεν το χώνεψα ιδιαίτερα. Και δεν γνωρίζω ποια θα ήταν η κατάληξη της σχέσης μου με αυτό αν είχα και προβλήματα και με τις επιδόσεις μου πέρα απ' όλα τα υπόλοιπα... Ακόμα και τώρα, αυτές τις μέρες που ανοίγουν και πάλι τα σχολεία, νιώθω εκείνο το αίσθημα ναυτίας που συνόδευε όλη την παιδική και την εφηβική μου ηλικία. Εκείνο το σφίξιμο στο στομάχι που έκανε την καρδιά μου να χτυπάει με τρελούς ρυθμούς, λες και θα γινόταν μια αληθινή έκρηξη μέσα μου.

Κάθε φορά που ξανακούω το κουδούνι νιώθω εκείνη την ίδια ναυτία που ένιωθα και τότε...

Τι λες; Θα τα καταφέρουμε; Η θα λυγίσουμε τελικά;

Τελικά, το θέμα είναι να νιώθεις καλά... Πως όμως να το καταφέρεις αυτό όταν όλα γύρω σου γκρεμίζονται σε μια άβυσσο ανυπαρξίας καθημερινά; Θέλεις να μείνεις έξω από το νερό, παλεύεις να κρατήσεις με νύχια και με δόντια το κεφάλι σου πάνω από την επιφάνεια του βούρκου που σ’ ανάγκασαν να ζήσεις. Μα μοιάζει πια τόσο ανώφελο...

Μοιάζεις να σκίζεσαι στα δυο. Ζωή και Θάνατος... Ελπίδα κι Απόγνωση...

Παράλληλα σύμπαντα...

Ώρες ώρες, δεν ξέρω πια τι να σκεφτώ. Δεν ξέρω πια τι είναι αλήθεια και τι ψέμα, τι πραγματικότητα και τι απλά μια φούσκα γεμάτη με φανταστικές εικόνες που θα σκάσει με πάταγο... Λες και δυο κόσμοι τόσο διαφορετικοί μεταξύ τους προσπαθούν να επιβληθούν στο μυαλό μου και να το οδηγήσουν στο δικό τους μονοπάτι ο καθένας.

''Ζητάμε δικαιοσύνη''...

Το κλείσιμο της υπόθεσης της απόδοσης ευθυνών στους λιμενικούς για την πολύνεκρη τραγωδία στο Φαρμακονήσι από τον Εισαγγελέα του Ναυτοδικείου Πειραιά, ήταν το θέμα  της Συνέντευξης Τύπου που παραχώρησαν την Πέμπτη 31 Ιουλίου, στην Αίθουσα Τελετών του Δικηγορικού Συλλόγου Αθηνών, το ‘’Ελληνικό Συμβούλιο για τους Πρόσφυγες’’, η Ελληνική Ένωση για τα δικαιώματα του Ανθρώπου, το Δίκτυο Κοινωνικής Υποστήριξης Προσφύγων και Μεταναστών και η Ομάδα Δικηγόρων για τα Δικαιώματα Προσφύγων και Μεταναστών. 

''Αυτό δεν θα το αφήσουμε έτσι... Οι ευθύνες θα αποδοθούν όπου αναλογούν''...

Δεν είναι πόλεμος, είναι γενοκτονία...

Λένε στην τηλεόραση πως είναι ένας πόλεμος μεταξύ δύο στρατευμάτων. Λένε πως είναι μια σύγκρουση μεταξύ δύο αντιμαχόμενων στρατοπέδων. Μια ισορροπημένη σύγκρουση που οφείλουμε να κρατάμε ίσες αποστάσεις.
Κι όμως!
Οι αριθμοί τους διαψεύδουν καθημερινά...

Για κάθε παιδάκι που χάνεται στο Ισραήλ, αναλογούν 11,9 νεκρά παιδιά στην Παλαιστίνη...

Πεθαίνοντας στη Γάζα...

Είναι ποτέ δυνατόν ο τόπος που ζει κάποιος να είναι και ο παράγοντας που καθορίζει το αν θα συνεχίσει ο άνθρωπος αυτός να ζει; 

Την ώρα που ο υπόλοιπος "πολιτισμένος" κόσμος έχει στραμμένο το βλέμμα του στα γήπεδα της Βραζιλίας και στη φιέστα των πολυεθνικών της FIFA, στην στενή αυτή λωρίδα γης, τη Γάζα, ο Ισραηλινός στρατός διαπράττει μια γενοκτονία βομβαρδίζοντας αδιακρίτως κατοικημένες περιοχές.

Για πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε να κλείνουμε τα μάτια μας και να στρέφουμε το βλέμμα μας μακριά από τις "ενοχλητικές" εικόνες; Για πόσο ακόμα θα αδιαφορούμε για τα εγκλήματα που διαπράττονται στο όνομα των θρησκειών και των εθνών, για λίγα μέτρα γης;

Αν η εικόνα αυτή ήταν τραβηγμένη στη Νέα Υόρκη ή το Βερολίνο, ο κόσμος όλος θα μιλούσε για αδίστακτους τρομοκράτες... Είναι όμως τραβηγμένη στη Γάζα...

 

Κοντά στο τέλος...

Το ξέρεις πως θα έρθουν κι αυτές οι στιγμές. Τις περιμένεις. Το ξέρεις και τις τρέμεις. Και είναι άπειρες οι φορές που ένα απλό σφίξιμο στο στομάχι ή ένα πετάρισμα στο στήθος σε κάνει να χάνεις το έδαφος κάτω από τα πόδια σου.

Τρέμεις τη μέρα που θ' αναγκαστείς να πεις το ''ναι''...

Θέλω να ζήσω, ρε! Δε θέλω απλά να επιβιώσω...

Βαρέθηκα να είμαι ένας ακόμα αριθμός στις στατιστικές σας. Ένα νούμερο και όχι μια ψυχή. Να είμαι ένας ακόμα απ’ όλους εκείνους που ρίχνουν νερό στο μύλο της φαυλότητας σας. 

Σιχάθηκα να παίζω το παιχνίδι σας και να σας προσφέρω απλόχερα και το άλλο μάγουλο κάθε φορά που ρίχνετε κι ένα καινούριο χαστούκι στην αξιοπρέπεια μου. 

Μπούχτισα πια να σκύβω φοβισμένος το κεφάλι μου, προσπαθώντας να μαζέψω τα ψίχουλα που πέφτουν από το τραπέζι σας για να επιβιώσω. 

Θέλω να ζήσω, ρε!

Ξένοι ανάμεσα σε ξένους...

Αρκεί μια στιγμή για να γυρίσει η ζωή του ανθρώπου ανάποδα. Μια στιγμή μονάχα διαρκεί το ταξίδι από την ευτυχία στην απελπισία. Ένα δάκρυ δρόμος είναι μέχρι να σβήσει για πάντα το χαμόγελο και να δώσει τη θέση του στον όλεθρο και τη δυστυχία.

20 Ιουνίου: Παγκόσμια Ημέρα των Προσφύγων...

Σε είδα...

Μπήκες στο τρένο ξανά σήμερα το πρωί. Όπως έκανες σχεδόν κάθε πρωί εδώ και χρόνια. Εκεί στο τρίτο βαγόνι του Ηλεκτρικού στη γραμμή Πειραιάς - Κηφισιά. Ανέβηκες στην Ομόνοια και, σκουντώντας όποιον βρισκόταν μπροστά σου, χώθηκες στην πρώτη θέση που βρήκες ελεύθερη. Φορούσες μαϊμού μπλουζάκι Dolce & Gabbana, φτιαγμένο σε κάποια βιοτεχνία της Σιγκαπούρης, δεν ήσουν κορόιδο όπως έλεγες, χρώματος μάλλον απροσδιόριστου και γυαλιά ηλίου κινέζικα, αγορασμένα σε κάποια γωνιά της οδού Αθηνάς...

Ένιωσες σπουδαίος... Ένιωσες επιτέλους κάποιος...

Νοσταλγία...

Είναι το ταξίδι που δεν πραγματοποιείται ποτέ... Ένα ταξίδι που το σχεδιάζει η ψυχή του ανθρώπου, το στολίζει με χρώματα και μουσικές, μα που φοβάται να του δώσει ζωή, να το αγγίξει μήπως και σπάσει. Μονάχα τ’ ονειρεύεται και στη σκέψη του γαληνεύει...

΄΄Ολα εκείνα που σε κάνουν να χαμογελάς δίχως να καταλαβαίνεις γιατί...

Κάνα δυο κόκκοι χρυσαφένιας άμμου...

Λίγοι κόκκοι χρυσαφένιας άμμου, μια φωτιά στην παραλία, το τραγούδι του κύματος,  κρυστάλλινα νερά, κάνα δυο μπύρες και μια αγκαλιά... Ο έρωτας... Κι αμέσως γεμίζουν τα όνειρα μου μ’ όλα εκείνα που ζωγράφισαν πάνω στον καμβά της ψυχής μου στα εφηβικά μου χρόνια. Τι άλλο άραγε μπορεί να θελήσει μια ψυχή για να ταξιδέψει;

Κανα δυο κόκκοι χρυσαφένιας άμμου, κρυστάλλινα νερά και καλοκαιρινά όνειρα...

Πράσινη επανάσταση στην Κρήτη ενάντια στα χημικά της Συρίας...

Από τις 6 Γενάρη, όπου κι έγινε η πρώτη δημοσίευση στα χρονικά για το ζήτημα, στα Χανιώτικα Νέα μέσω ενός τοπικού δημοσιογράφου, ο οποίος από πείσμα κράτησε το θέμα ζωντανό στις καρδιές μας, ο τοπικός Κρητικός τύπος ασχολείται καθημερινά με την Πράσινη Επανάσταση των Κρητών ενάντια στην υδρόλυση των χημικών της Συρίας στη Μεσόγειο.

ΑΡΠΑΞΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΣΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ...

‘’Αν μείνουνε τα πράγματα όπως είναι, είσαστε χαμένοι. Φίλος σας είναι η αλλαγή, η αντίφαση σύμμαχος σας. Από το τίποτα κάτι πρέπει να κάνετε, μα οι δυνατοί πρέπει να γίνουν τίποτε. Αυτό που έχετε απαρνηθείτε το, και πάρτε αυτό που σας αρνούνται.’’

 Τάδε έφη Μπέρτολντ Μπρεχτ...

Άρπαξε αυτό που σου αρνούνται, είναι δικά σου...

ΦΑΣΙΣΜΟΣ Α.Ε.

Μεγάλα οικονομικά συμφέροντα... Πολιτικοί - μαριονέτες που, με αντάλλαγμα την αναρρίχηση τους στην εξουσία, δεν διστάζουν να μπουν μέσα στα μεγάλα σαλόνια και να υποσχεθούν την απόλυτη υποδούλωση της εργατικής τάξης στο κεφάλαιο... Τάγματα εφόδου που αναλαμβάνουν να επιβάλουν τα συμφέροντα της εργοδοσίας, ορμώντας σαν άγριοι λύκοι σε όποιον προσπαθεί να υψώσει το ανάστημα του...

Φασισμός... Μαύρος και σκοτεινός... Αποκρουστικός...
Μια αληθινή πολυεθνική επιχείρηση με πολλά δισεκατομμύρια κέρδη και πολύ χυμένο αίμα... Φασισμός Α.Ε.   

Είναι απλά μαριονέτες στα χέρια του διεθνούς κεφαλαίου...

ΜΙΚΡΕΣ ΚΑΙ ΜΕΓΑΛΕΣ ΑΡΝΗΣΕΙΣ...

Η αξιοπρέπεια είναι κάτι που δε μετριέται με χρήματα και δύναμη... Η αξιοπρέπεια είναι κάτι που βγαίνει απ' την ψυχή σου και καθοδηγεί τα βήματα του ανθρώπου όσες μπόρες κι αν τον μαστιγώνουν... Κι αυτό είναι κάτι που όλοι εκείνοι που βλέπουν τους ανθρώπους σαν αριθμούς και απλές στατιστικές  δεν θα το καταλάβουν ποτέ τους! 

Αξιοπρέπεια είναι να μην τρέμεις στο σκοτάδι...

ΟΠΟΥ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΝΑΓΚΗ ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΣΥΝΟΡΑ...

Αγόρι 16 ετών, 9 μήνες σε κράτηση

...’’Όταν με συνέλαβε η αστυνομία, τους είπα ότι είμαι 16 χρονών, ότι είμαι μικρός, ότι εδώ φοβάμαι και αισθάνομαι άσχημα. Πολλές νύχτες, βλέπω εφιάλτες. Πως μπορεί ένα παιδί της ηλικίας μου, να κρατείται στη φυλακή για τόσο πολύ, χωρίς να έχει κάνει καμία αμαρτία, κανένα έγκλημα;’’...

Εικόνες Μεσαίωνα στην ''πύλη'' της Ευρώπης...

ΣΥΓΝΩΜΗ ΠΟΥ ΑΦΗΣΑ ΤΟ ΑΥΓΟ ΤΟΥ ΦΙΔΙΟΥ ΝΑ ΣΠΑΣΕΙ...

Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα Δράσης κατά του Φασισμού και του Ρατσισμού το Σάββατο 22 Μαρτίου, ανοίγω την πόρτα της ψυχής μου διάπλατα για να ζητήσω μια τεράστια συγνώμη απ' όλους εκείνους που δεν βοήθησα όταν με χρειάστηκαν. Απ' όλους εκείνους που πείνασαν και δεν τους έδωσα φαγητό, που κρύωσαν και δεν τους σκέπασα. Απ' όλους εκείνους που έπεσαν λυγισμένοι από τον πόλεμο και την προσφυγιά και δεν τους έδωσα το χέρι μου για να σηκωθούν ξανά...
Συγνώμη, νέοι μου φίλοι!

© Δημήτρης Γεωργοπάλης

ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΜΙΑ ΓΡΑΜΜΗ...

Κάθε φορά κάποιος αλλάζει στο χάρτη μια γραμμή, άνθρωποι πεθαίνουν με τον πιο φριχτό τρόπο. Χιλιάδες παίρνουν τον μακρύ και σκληρό δρόμο της προσφυγιάς που γυρισμό δεν έχει. Οικογένειες χωρίζονται, μανάδες νιώθουν να τους κόβεται ένα κομμάτι της ψυχής τους μη βλέποντας ποτέ ξανά τα λατρεμένα τους παιδιά.
 

Πόσο αίμα, άδικα χυμένο, για να χαραχτούν απλές γραμμές πάνω στο χάρτη...

Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ ΔΕΝ ΞΕΡΕΙ ΝΑ ΧΟΡΕΥΕΙ...

Ο φασισμός δεν ξέρει να χορεύει, δεν έχει χρώματα και δεν τραγουδάει. 

Οι λέξεις, οι νότες, ο χορός και τα χρώματα είναι τα δικά μας όπλα. Ας τα ενώσουμε ενάντια στο φόβο, ας τα ενώσουμε ενάντια στο φασισμό...

Ατιφασιστικό Φεστιβάλ Παραστατικών Τεχνών στο χώρο του θεάτρου ''Εμπρός''

Το ''ΞΕBLOGΑΡΙΣΜΑ'' μας καλεί στο πασχαλινό του μπαζάρ...

Εκείνες είναι μαμάδες όπως η δική σου και η δική μου, όπως πιθανόν να είσαι κι εσύ. Με μία σημαντική διαφορά όμως... Εκτός από μαμάδες, είναι και φυλακισμένες μαζί με τα παιδιά τους στις γυναικείες φυλακές του Ελεώνα της Θήβας. Σε συνθήκες που έυκολα μπορεί ο καθένας μας να φανταστεί...

Εκείνη είναι μια ομάδα bloggers που έφτιαξαν το ΞΕBLOGΑΡΙΣΜΑ και, σε συνεργασία με τις κοινωνικές λειτουργούς των φυλακών, παλεύουν  για να κάνουν τις συνθήκες διαβίωσης των μαμάδων αυτών και των παιδιών τους έστω και λιγάκι πιο ανθρώπινες.

Κι από τη στιγμή που οι δρόμοι τους διασταυρώθηκαν, δεν σταμάτησαν στιγμή να στηρίζουν η μία την άλλη...

Μια ομάδα bloggers που ένωσαν τις δυνάμεις τους για τη στήριξη των φυλακισμένων μαμάδων...

ΤΡΙΑ ΦΑΝΤΑΣΜΑΤΑ, ΤΡΙΑ ΣΧΟΛΕΙΑ...

Είναι αληθινά υπέροχο να πιάνεις στα χέρια σου την εφημερίδα του σχολείου του παιδιού σου και να ανακαλύπτεις πως, μέσα σε ολόκληρο αυτό το ''σεντούκι'' με τους θησαυρούς, μία σελίδα είναι προϊόν της δικής του φαντασίας. 

Ακόμα όμως πιο σημαντικό είναι να οσμίζεσαι σε αυτή τη σελίδα τον τρόπο που βλέπει το σχολείο του ένα δεκάχρονο παιδί...

Με περίσια συγκίνηση και μπόλικο καμάρι, μοιράζομαι μαζί σας αυτούσιο το κείμενο του μικρού Χρήστου, μαθητή της Τετάρτης Δημοτικού, του Χρηστάρα μας...

Τρία φαντάσματα, τρία σχολεία...

"ΕΜΕΙΣ" ΚΙ ΟΙ "ΑΛΛΟΙ"...

Μεγαλώσαμε μαθαίνοντας να ανήκουμε σε στρατόπεδα. Οι "καλοί" κι οι "κακοί". Εμείς κι οι "άλλοι"... Μάθαμε να μισούμε και να φοβόμαστε το διαφορετικό, το άγνωστο, το άλλο... Ήμασταν εμέις κι απέναντι μας είχαμε όλους τους άλλους.  
Ήμασταν πάντοτε "εμείς κι οι άλλοι ήταν πάντα οι "άλλοι"...

Ποτέ δε μάθαμε πως ν' αγαπάμε...

ΕΝΑ ΒΙΒΛΙΟ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΑΥΛΟ...

Δεν τον ξέχασαν ούτε στιγμή. Στη βία απαντάνε με αλληλεγγύη.
Και κάθε 18 του μήνα, όπως 18 του μήνα ήταν και τότε που χέρια φασίστα έμπηξαν το μαχαίρι στην καρδιά του Παύλου Φύσσα, φοράνε τις μπλούζες τους που γράφουν ‘’δεν ξεχνάμε’’ και βγαίνουν στο δρόμο για να συνεχίσουν το όραμα του...
Είναι οι φίλοι του Παύλου κι όποιος άλλος νιώθει φίλος του ακόμη κι αν δεν τον γνώρισε ποτέ του...

Την Τρίτη 18 Φλεβάρη, στην πλ. Κοραή στον Πειραιά από τις 11:00 μέχρι τις 17:00...

ΓΙ' ΑΥΤΟΥΣ ΠΟΥ ΔΕ ΣΤΑΜΑΤΗΣΑΝ ΠΟΤΕ ΝΑ ΓΡΑΦΟΥΝ...

Θέλεις να γράψεις, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις... Μα φοβάσαι... Τι στην ευχή να γράψεις; Αδειος απέμεινε ο νους κι ο λογισμός σου μέσα στην έρημο που διαβαίνει τόσες ζωές τώρα...
Θέλεις να γράψεις, να φωνάξεις, να ουρλιάξεις... Μα η φωνή σου μένει κρυμμένη στα βάθη της ψυχής σου. Ακίνητη και παγωμένη από το φόβο των άγριων θηρίων γύρω της.

Γράψε! Φώναξε! Προχώρα!

ΓΙΑ ΜΙΑ ΕΞΟΡΥΞΗ ΠΟΥ ΔΕ ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΠΟΤΕ...

Λένε πως αν κλείσεις για όσο κρατάει μια ανάσα τα μάτια σου κι ονειρευτείς...
Πως αν εμπιστευτείς για μια μονάχα στιγμή την ψυχή σου και την αφήσεις να οδηγήσει τα βήματα σου...
Αν αφήσεις για μια φορά την καρδιά σου να χτυπήσει λιγάκι πιο δυνατά, έτσι όπως εκείνη θέλει...

Λένε πως μπορείς ν' ακούσεις τους ψίθυρους του δάσους...

ΓΙΑ ΤΗΝ ''ΚΟΚΚΙΝΗ ΡΟΖΑ''...

Η κόκκινη Ρόζα χάθηκε κι αυτή
Κανείς δεν ξέρει
Πού το κορμί της παραχώσαν
Έλεγε την αλήθεια στους φτωχούς
Γι’αυτό κι οι πλούσιοι την σκοτώσαν

Μπερτολντ Μπρεχτ

Ρόζα Λουξεμπουργκ... 5 Μαρτίου 1871 – 15 Ιανουαρίου 1919	...

ΣΤΙΓΜΕΣ...

Είναι οι στιγμές εκείνες που κάνουν την καρδιά να χτυπάει λιγάκι πιο δυνατά...

Οι στιγμές που δίχως να το αντιληφθείς, καθορίζουν τα βήματα σου και σε οδηγούν εκεί που εκείνες αποφασίζουν. Δίχως τη δύναμη να βρίσκεις για ν’ αντισταθείς. Δίχως να το καταλαβαίνεις. Οι μικρές, οι ασήμαντες, εκείνες που τις περισσότερες φορές δεν θυμάσαι καν πως υπήρξαν. Ένα φιλί στα πεταχτά, μια αγκαλιά, ένα δάκρυ που έρχεται χωρίς να σε προειδοποιήσει. Ένα φτερούγισμα της καρδιάς στιγμιαίο. Ένα κοκκίνισμα στο πρόσωπο σου που κανείς δεν πρόσεξε.

Κράτα τις στιγμές για πάντα...