ΚΟΚΚΙΝΟ... ΤΟ ΧΡΩΜΑ ΤΟΥ ΔΕΚΕΜΒΡΗ...

Κόκκινο... Το χρώμα του Δεκέμβρη... Κόκκινο... Σαν το αίμα που ρέει στο βουνό... Κόκκινο... Το χρώμα του αγώνα και της πάλης... Κόκκινο... Σαν τα όνειρα και τις ελπίδες... Κόκκινο... Σαν την καρδιά που χτυπάει πιο έντονα κάθε φορά που πάει ν' ακολουθήσει την ψυχή... Κόκκινο... Σαν τη λεβεντιά εκείνων που δε λύγισαν... Κόκκινο... Σαν την υπόσχεση μας πως δεν θα τους προδώσουμε...

Κόκκινο το χρώμα του Δεκέμβρη...

Αυτά τα κόκκινα σημάδια στους τοίχους, μπορεί να `ναι κι από αίμα.
Όλο το κόκκινο στις μέρες μας είναι αίμα,
μπορεί να `ναι κι απ’ το λιόγερμα, που χτυπάει στον απέναντι τοίχο.

Κάθε δείλι τα πράγματα κοκκινίζουν πριν σβήσουν
και ο θάνατος είναι πιο κοντά. Έξω απ’ τα κάγκελα,
είναι οι φωνές των παιδιών, και το σφύριγμα του τρένου.

Τότε τα κελιά γίνονται πιο στενά
και πρέπει να σκεφτείς το φως σ’ έναν κάμπο με στάχυα,
και το ψωμί στο τραπέζι των φτωχών
και τις μητέρες να χαμογελάνε στα παράθυρα,
για να βρεις λίγο χώρο να απλώσεις τα πόδια σου.

Κείνες τις ώρες, σφίγγεις το χέρι του συντρόφου σου,
γίνεται μια σιωπή γεμάτη δέντρα,
το τσιγάρο κομμένο στη μέση, γυρίζει από στόμα σε στόμα,
όπως ένα φανάρι που ψάχνει το δάσος, βρίσκουμε τη φλέβα
που φτάνει στην καρδιά της άνοιξης, χαμογελάμε.

Στίχοι : Γιάννης Ρίτσος         

Μουσική: Χρήστος Λεοντής

Ερμηνεία: Νίκος Ξυλούρης