Πέμπτη 14 Νοεμβρίου 2013

ΜΗΤΕΡΑ ΚΙ ΑΔΕΡΦΗ...

Κάποιες στιγμές η ψυχή του ανθρώπου πετάει τόσο ψηλά που ούτε καν ο νους δεν την προφταίνει... Αγγίζει μια νότα και ταξιδεύει σε μέρη τόσο όμορφα που είναι αδύνατον το δάκρυ να μείνει άλλο κλεισμένο στης καθημερινότητας τη φυλακή και δραπετεύει. Και τρέχει λυτρωμένο απ' όλα εκείνα που το ευτελίζουν και το κάνουν να κρύβεται στη σκιά γεμάτο ντροπή.
Είναι κάποιες στιγμές που η συνάντηση δύο ανθρώπων γεννάει τόση μαγεία και συναίσθημα...



Η φωτιά που καίει δεν ωφελεί,
το παιδί δεν γίνεται πουλί.
Μόνο κλαίει κλαίει ως το πρωί
και κανείς δεν του δίνει ένα φιλί.
Όλοι τρέχουν τρέχουν σαν τρελοί,
το παιδί θα καεί χωρίς φιλί.

Μητέρα κι αδερφή
δωσ' μου μια ελπίδα, δωσ' μου μιαν ευχή
η αγάπη ν' απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή.

Το νερό που τρέχει στην πηγή
δεν ρωτά, δεν γίνεται κραυγή.
Mόνο τρέχει τρέχει σαν τρελό
να χαθεί μέσα στο θολό νερό.
Μόνο τρέχει πάει στον ποταμό
και μας πνίγει στον πιο βαθύ καημό.

Μητέρα κι αδερφή
δωσ' μου μια ελπίδα, δωσ' μου μιαν ευχή
η αγάπη ν' απλωθεί
παντοτινή στη γη σαν προσευχή.

Στίχοι και μουσική: Μάνος Χατζιδάκις.
Πρώτη εκτέλεση: Μαρία Φαραντούρη, «Η ΕΠΟΧΗ ΤΗΣ ΜΕΛΙΣΣΑΝΘΗΣ», 1980.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου