ΦΘΙΝΟΠΩΡΙΝΕΣ ΝΟΤΕΣ...

Το φθινόπωρο πάντοτε πήγαινε χέρι χέρι με τη μουσική.  
Σκόρπιες νότες που στροβιλίζουν τις ψυχές των ανθώπων όπως τα κιτρινισμένα φύλλα των φυλλοβόλων δέντρων παραδίδονται στον άνεμο. Κόκκινο το χρώμα, κόκκινο και καφέ. Πλεγμένα ταξιδεύουν παρέα με τους ήχους του σαξόφωνου... Κόκκινη κι η ψυχή μας... Ταξιδεύει κι αυτή πάνω κάτω, ερωτευμένη με το δοξάρι ενός μαγικού βιολιού...

Γλυκιά νοσταλγία, γεμάτη μ' αρώματα και νότες...

Είναι περίεργο το σκίρτημα της ψυχής το φθινόπωρο. Κι ανίκητο, σε παρασύρει μέσα στη γλυκιά μελαγχολία ενός μπλουζ του αμερικάνικου νότου, γεμάτο με πόνο, πίκρα μα κι ελπίδα.

Πως αλήθεια θα μπορούσε να γευτεί κανείς το φθινόπωρο χωρίς μουσική; Πως θα ήταν δυνατόν να νιώσει αυτή τη γλυκιά νοσταλγική αίσθηση που γεννιέται στη θέα των γυμνών κλαδιών του δέντρου στην απέντι πλατεία αν δεν άκουγε πρώτα το μελαγχολικό τραγούδι των φύλλων που πέφτουν νικημένα απ' την προσμονή του γκρίζου;

Πως θα γέμιζε κάποιος την ψυχή του με όλα εκείνα τα αρώματα που κρύβει μέσα της η πρώτη στάλα της βροχής του φθινοπώρου αν δεν ονειρευτεί πρώτα πως παραδίδεται στη μαγεία του ντο, του σολ ή του ρε;

Πως μπορεί κάποιος να δακρύσει αν δε γεμίσει την καρδιά του με νότες, με μαγεία, με μουσική; 

Πως μπορεί αλήθεια να ζήσει κάποιος χωρίς μουσική το φθινόπωρο; Πως μπορεί να ζήσει χωρίς μουσική;