Τετάρτη 8 Μαΐου 2013

ΟΝΕΙΡΑΜΑΤΑ...

Ξύπνησα κι όλα ήταν ακόμα περίεργα... Πήρα μια βαθιά ανάσα, έτριψα τα μάτια μου που έκαιγαν με λύσσα κι έκανα να σηκωθώ απ' το κρεβάτι... Ήμουν μούσκεμα στον ιδρώτα... Πως έγινα έτσι; Κι έτρεμα... Μα γιατί έτρεμα; Αφού δεν είχε κρύο... 
Ευτυχώς ήταν απλά ένας ακόμα εφιάλτης... Τι άλλο, βλέπεις, θα μπορούσε να ήταν πέρα από ένας κακάσχημος εφιάλτης;

Κάποτε οι εφιάλτες είναι τόσο αληθινοί που πονάει στ' αλήθεια η ψυχή σου...

Είδα στον ύπνο μου παιδιά... Παιδιά που δε γελούσανε ποτέ... Άκου τι πήγα κι είδα ο αθεόφοβος... Παιδιά που δε γελάνε... Μα πως το σκέφτηκε αυτό ο νους κι ο λογισμός μου; Μπορεί ποτέ ένα παιδί να μη γελάει; Εφιάλτης φοβερός... Δεν μπορεί να υπάρχουν παιδιά που δε γελάνε, τα παιδιά είναι φτιαγμένα για να γελάνε... Και δεν ήταν μονάχα αυτό... Αλλά ήταν κι όλα ντυμένα με ρούχα βρώμικα και παλιά... Πως είναι δυνατόν να υπάρχουν γονείς που αφήνουν τα παιδιά τους να βγουν έξω με ρούχα παλιά και σκισμένα, αναρωτήθηκα... Και γιατί δεν έπαιζαν; Εγώ διάβασα πως η λέξη παιδί προέρχεται από τη λέξη παιχνίδι... Ή το ανάποδο συμβαίνει; Δε θυμάμαι ακριβώς...
Κι είδα κι ανθρώπους που πεινούσαν... Κι έμοιαζαν παραδομένοι, ανήμποροι να κάνουν κάτι να χορτάσουν... Και κρύωναν πολύ... Μα γιατί κρύωναν; Αφού ήταν καλοκαίρι... Και γιατί δεν ήταν στη δουλειά; Ή έστω στο ζεστό τους σπίτι; Μα γιατί κανένας πια δε γελάει; Πως κανείς χαρούμενος δεν είναι; Ποιος να 'ναι αυτός που έκλεψε τα χαμόγελα του κόσμου;
Ευτυχώς ήταν απλά ένα όνειρο... Τι όνειρο δηλαδή, αληθινός εφιάλτης... Γίνονται αυτά στην πραγματική ζωή; Δε γίνονται!

Και τότε ήταν που άρχισα να πονάω κι εγώ...

Και τότε ήταν που το πρόσεξα... Δεν μπορεί, δεν είναι δυνατόν... Παιχνίδια μου παίζει το μυαλό μου... Όλοι γύρω μου μου έμοιαζαν... Τι μου έμοιαζαν δηλαδή, ήταν ίδιοι με μένα... Σε κάθε πρόσωπο γύρω μου, έβλεπα το δικό μου... Κι άρχισα να κρυώνω κι εγώ... Μα πως γίνεται να κρυώνω; Αφού ένας απλός εφιάλτης είναι, τίποτα άλλο... Και να πονάω... Να πονάω πολύ... Δεν τον αντέχω αυτό τον πόνο, χτυπάει κατευθείαν στην καρδιά... Και στην ψυχή...
Δάκρυα κυλούσαν απ' τα μάτια μου... Έκλαιγα... Έκλαιγα όπως δεν έκλαψα ποτέ ως τώρα... Κι ένιωσα πως πνίγομαι... Θεέ μου, πόσο άσχημο είναι να μην μπορείς ούτε ανάσα να πάρεις... Προσπαθούσα με λύσσα τ' οξυγόνο στα πνευμόνια μου να φτάσω... Μα εκείνο έφευγε μόλις πλησίαζε την ψυχή μου, λες κι αυτή είχε τρύπες που το έδιωχναν μακριά...
 Ευτυχώς δεν ήταν παρά ένα όνειρο... Ένας εφιάλτης... Άκου παιδιά να μη γελάνε... Που ακούστηκε αυτό; Πως μπορούν παιδιά να μην παίζουν; Πως μπορούν παιδιά να μη γελάνε;


Ευτυχώς δεν ήταν παρά ένας ακόμα εφιάλτης... Που θα τον κάνουμε όλοι μαζί να τελειώσει γρήγορα... Αμέσως... Χθες... Ένας εφιάλτης που δε θα ξαναδεί κανένας από μας ποτέ ξανά...




   

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου