ΤΟΙΧΟΣ...

Τοίχος... Ψηλός, θεόρατος... Το φως κρατάει μακριά, το σκοτάδι προστατεύει... Ο ήλιος χάνεται στη σκιά του... Και τα πουλιά να τον περάσουν δεν μπορούν... Μήτε η ελπίδα... Αχ η ελπίδα! Φυλακισμένη πίσω απ' τον τοίχο, τ' αστέρια να μην μπορεί ν' αγγίξει... Και μ' ένα δάκρυ συντροφιά, κρυμμένη στη σκιά του θεόρατου τοίχου το τέλος να περιμένει αποκαμωμένη...

Κι απομείναμε να κοιτάμε τον τοίχο, ανήμποροι κι απελπισμένοι...

Σου είπαν πως ο τοίχος δεν γκρεμίζεται... Όσο κι αν προσπαθήσεις... Είναι με στέρεα υλικά φτιαγμένος... Φόβο... Αδικία... Πείνα... Πόνο... Και με δάκρυα ποτισμένος... Κι εσύ τους άκουσες... Τους πίστεψες... Κι απέμεινες εκει, μπροστά του, να τον κοιτάς ανήμπορος κι απελπισμένος...

Μ' αυτό που σου 'κρυψαν όλον αυτόν τον καιρό είναι πως η ελπίδα φτερά μπορεί να βγάλει... Και να πετάξει... Ψηλά... Πάνω απ' τον τοίχο, στ' αστέρια... Κι ακόμα πιο ψηλά... Εκεί που τα όνειρα ανταμώνουν την ελπίδα... Δε σου 'πανε πως αν κοιτάς ψηλά, πάνω απο τον τοίχο, η ψυχή σου θα πετάξει... 

Κι αν δεν διακρίνεις που τελειώνει ο τοίχος, τη μάχη μην εγκαταλείπεις... Ψάξε μέσα σου βαθιά... Και να 'σαι βέβαιος πως θα το βρει η ψυχή σου... Δεν είναι δύσκολο, μπορείς... Εμπιστέψου την καρδιά σου... Αφήσου ελεύθερος στων χτύπων της τον πιο τρελό ρυθμό... Ακολούθα το ένστικτο σου... Μα πάνω απ' όλα, πάλεψε... Δυνατά... Με λύσσα... Με πάθος... Και αμέσως τον τοίχο θα γκρεμίσεις... Και ευθύς πάνω του θα βρεθείς... Στης ψυχής τα μονοπάτια... 

Φτάνει μονάχα να μη τους φοβηθείς... Κι ούτε να τους ακούσεις... Μονάχα έτσι τον τοίχο θα γκρεμίσεις...