Τρίτη 28 Μαΐου 2013

ΑΝΗΦΟΡΑ...

Το χειρότερο είναι όταν πρέπει να δεις το παιδί σου στα μάτια... Και να του εξηγήσεις... Πως άφησες να γίνει αυτό... Πως επέτρεψες στους λύκους να ορμήσουν στη ζωή σου... Και να απειλούν να σκοτώσουν τα όνειρά σου... Και να πρέπει ν' απολογηθείς για την απάθεια σου... 

Να φοβούνται τη στιγμή που η απόγνωση μετατρέπεται σε οργή...


Πως να τ' αντέξεις να το δεις κατάματα; Και πως να του εξηγήσεις... Πως να δικαιολογηθείς που όταν έπρεπε εσύ δεν έκανες κάτι... Παρά μονάχα παρακολουθούσες... Άβουλος... Ζωντανός νεκρός... Και περίμενες... Απλά καθόσουν και περίμενες... Έναν σωτήρα... Κάποιον απο μηχανής Θεό... Που θα κατέβαινε απο ψηλά και θα σε λύτρωνε... Μα έλα που δεν υπάρχουν πια τέτοιοι Θεοί... Πέθαναν εδώ κι αιώνες... Μόνο αν στα ίδια σου τα πόδια όρθιος στεκόσουν θα έδιωχνες το φόβο... Ναι τον φόβο... Αυτόν που σε παρέλυσε και σ' έκανε να λουφάξεις μέσα στη μιζέρια του εγώ σου... Τον φόβο που εσύ του άνοιξες την πόρτα της ψυχής σου... Και που δεν έκανες κάτι να τον διώξεις πέρα... Πέρα μακριά... Στο κρύο σκοτάδι...
Πως ν' αντικρίσεις το βλέμμα του παιδιού σου; Πως να του δώσεις πίσω όλα αυτά που του 'κλεψες; Την ελπίδα... Την αισιοδοξία... Την καθαρή ανάσα... Πως θα το καταφέρεις;
Τον Γολγοθά αυτόν, μονάχος σου τον ύψωσες... Και μόνο εσύ μπορείς να τον ανέβεις... Μονάχα εσύ μπορείς να λυτρωθείς και τα μάτια του παιδιού σου και πάλι ν' αντικρίσεις...  Μόνο τα δικά σου τα χέρια μπορούν τις πέτρες απ' το μνήμα που έχτισες ο ίδιος για τον εαυτό σου να σηκώσουν... Και να σε τραβήξουν έξω... Πίσω... Στο φως...




Μονάχα εσύ, κανένας άλλος... 



Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου