ΜΑΧΗ ΑΙΩΝΙΑ...

Σκοτάδι... Σκοτάδι μαύρο κι άραχλο... Γεμάτο τρόμο κι άγρια όνειρα που κάποιοι τα λεν' κι εφιάλτες... Σκοτάδι που γελάει κοροϊδευτικά πάνω απ' το βασανισμένο μας κορμί...  Μαύρο... Παγερό... Γεμάτο σκοτεινάγρα... Σκοτάδι απόκοσμο... Καταραμένο... Μανδύας πένθιμος που καλύπτει τη ζωή κι εξαφανίζει στη στιγμή τα χαμόγελα γύρω μου... Λες και τον έβαλε κάποιος μάγος βγαλμένος απ' τα παραμύθια, την ανάσα μας να κρύψει...

Φως μέσα στο σκοτάδι... Σκοτάδι μέσα απ' το φως...

Φως... Λαμπερό... Καθάριο... Φως ικανό την ψυχή να καθαρίσει... Φως... Δυνατό... Μπορεί στη στιγμή το σκοτάδι να διαλύσει και το δρόμο για τ' αστέρια να σου δείξει... Φως... Φως που λούζει την καρδιά μας... Φως που ξεπλένει τις αμαρτίες όλου του κόσμου... Φως που υμνήθηκε από Θεούς και ανθρώπους... Φως ζωογόνο, φως, του Απόλλωνα στον τόπο αυτό το δώρο...  Φως που προδόθηκε, φως που χάνει τη λάμψη του μονάχα απ' των ανθρώπων την κακία...

Που να 'ναι κρυμένο τόσο καιρό τώρα; Που είναι χωμένο κι απ' το βαθύ σκοτάδι μοιάζει να 'ναι νικημένο; Πόσο στ' αλήθεια το χρειάζομαι... Το χρειάζομαι τώρα, το δρόμο μου μ' ελπίδα να φωτίσει... Να με πάρει απ' το χέρι και πάλι στα σύννεφα να με πάει... Τώρα... Τώρα που η νύχτα είναι άγρια και βαθιά και οι σκιές της βεβηλώνουν τα όνειρα μου...
Που να 'ναι τώρα που κρυώνω; Πως την ψυχή μου να ζεστάνω; Το δρόμο για τη λύτρωση και πάλι να μου στρώσει... Σε μονοπάτια λουσμένα απ' του ήλιου το φως ξανά να μ' οδηγήσει...

Φως... Σκοτάδι... 
Στην αιώνια την πάλη τους, ποιος να 'ναι τάχα ο νικητής; Μονάχα εσύ μπορείς ν' αποφασίσεις... Μονάχα εσύ την πλάστιγγα μπορείς να γείρεις...