Τρίτη 19 Μαρτίου 2013

ΜΑΚΡΙΑ...

Σκέφτηκες να φύγεις... Μακριά... Εκεί που ανθρώπου μάτι δε θα υπάρχει να σε δει... Δεν αντέχεις, βλέπεις, άλλο το κενό σου να παλεύεις να γεμίσεις... Τρύπιο πιθάρι η καρδιά σου, που χύνονται και τις ρουφάει το χώμα οι ευχές σου... Κι ο ουρανός ατέλειωτος και σκοτεινός, να σε φοβίζει... Σκέφτηκες να φύγεις... Ν' ανοίξεις την πόρτα και να μη ρίξεις πίσω σου ματιά, αλάτι από φόβο να μη γίνεις... Αλάτι που κάνει τις πληγές της δόλιας σου ψυχής να πονέσουν πιο πολύ...

Θέλεις να φύγεις... Μα δε σ' αφήνει...

Σκέφτηκες να φύγεις... Την πλάτη σου σε κείνους που σιχαίνεσαι να δείξεις... Να φύγεις μακριά, δεν τους αντέχεις... Και σαν σκυλί δαρμένο την ουρά σου κάτω από τα σκέλια να μαζέψεις... Μήπως και τελικά γλυτώσεις τα λίγα... Τα ασήμαντα... Αυτά τα τιποτένια που απέμειναν να σε κοιτάνε κοροϊδευτικά... Γυρνάς το βλέμμα από την άλλη... Μα τα ίδια πάλι βλέπεις...  Όνειρα σκοτωμένα... Κι εφιάλτες... Εφιάλτες που γεμίζουν τη ματιά σου μ' εκείνο το γκρίζο που σιχαίνεσαι...
Σκέφτηκες να φύγεις... Πρέπει να φύγεις... Ίσως έτσι τη συνείδησή σου να μπορέσεις ν' αντικρίσεις... Να φύγεις... Να φύγεις μακριά... Και που ξέρεις; Μπορεί έτσι και να πάψεις να κρυώνεις... Να πονάς... Να πάψεις να ζεις...
Θέλεις να φύγεις... Μα δε σ' αφήνει... Μέσα σε κρατάει κλεισμένο, χτισμένο με τούβλα από παντού... Μέσα... Μέσα; Ή μήπως έξω; Σου είναι αδύνατον πια το μέσα απ' το έξω να διακρίνεις... Κλείνεις τα μάτια... Μα εκείνα, μέσα απ' τα σφαλισμένα βλέφαρα και πάλι βλέπουν... Όλα εκείνα που σε πονάνε... Όλα εκείνα που δεν αντέχεις πια να βλέπεις... Εκείνα που χωρίς λεπτό να σταματήσουν, σε πληγώνουν...


Πρέπει να φύγεις... Να σωθείς... Και νικημένος ούτε μια ματιά πίσω μη ρίξεις... Ίσως κι έτσι καταφέρεις να ξεχάσεις... Να ξεχάσεις όλα όσα σε πόνεσαν... Όλα εκείνα που σε φόβισαν τόσο ώστε να πρέπει να το βάλεις στα πόδια... Το φόβο δεν αντέχεις... Δεν τον αντέχεις το φόβο; Δεν αντέχεις να είσαι απ' έξω; Έξω απ' όσα οι γραμμές που χάραξαν ορίζουν... Έξω απ' τη ζωή... Τη γαλήνη... Την ασφάλεια... Την ασφάλεια; Χα χα χα... Πως μπορεί ασφάλεια στολισμένη με φόβο να υπάρξει;
Φοβισμένος... Υποταγμένος... Στην άγρια μοίρα σου παραδομένος... Κι η ψυχή; Η ψυχή σου δε σε νοιάζει; Μπορεί η ψυχή το δρόμο της φυγής ν' αντέξει; Μπορεί τα σύννεφα στα μάτια να πάψει να κοιτάει; Μόνο να τρώει; Να τρώει, να πίνει και να μετράει τις μέρες; Τις ώρες; Τα λεπτά; Μπορεί η ψυχή νικημένη να ζήσει; Κλειδωμένη σ' ένα κλουβί, με τα φτερά κομμένα;
Πρέπει να φύγεις... Πρέπει... Πρέπει; Όχι, δεν πρέπει... Δεν πρέπει τα όνειρά σου να χαρίσεις... Όχι, βαρίδιο η ψυχή, εμπόδιο στη φυγή που σου κρατάει τα πόδια καρφωμένα... Και σου ζητάει να μείνεις... Να μείνεις και να πολεμήσεις...
Ψυχή που πολεμάει, δε νικιέται... Να το ξέρεις...

 

Εδώ να μείνεις... Να μείνεις, την ψυχή σου να στηρίξεις... Και για τ' αύριο να παλέψεις... Όπως δεν πάλεψες ποτέ ως τώρα...


    

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου