ΑΝ...

Ξύπνησες ένα πρωινό κι ήταν τα πάντα γύρω σου αλλαγμένα... Ήταν όλα διαφορετικά και τίποτα δε θύμιζε τη χθεσινή τη νύχτα... Στρώμα σου ήταν ξαφνικά το κρύο πάτωμα και τα ρούχα σου ήταν βρώμικα και λιγδιασμένα... Και μύριζες... Μύριζες τόσο άσχημα που δεν μπορούσες να τ' αντέξεις ούτε λεπτό... 

Έκανε κρύο... Θεέ μου πόσο κρύο... Από τα σπασμένα τζάμια του μοναδικού παράθυρου, ορμούσε η βροχή λες και είχε βαλθεί να σε πνίξει μαζί με τις ελπίδες σου...

Και πεινούσες... Πεινούσες πολύ... Πεινούσες τόσο που ένιωθες να παραλύει το μυαλό κι η λογική σου...

Φαντάσου να παίρναμε ο ένας τη θέση του άλλου
 και να ρίχναμε όλα τα συρματοπλέγματα του κόσμου.....

Αν μονάχα μπορούσαμε να μπούμε στη θέση του άλλου μια φορά... Μια φορά μόνο να κάναμε τη μέρα του μέρα μας και τη ζωή του ζωή μας... Έστω και για μια μέρα... Ακόμα κι αν ήταν για λίγο μόνο... Για μια φορά μονάχα... Να πεινούσαμε και να κρυώναμε, όπως ακριβώς κι εκείνος... Να βασάνιζε αλύπητα και τη δική  μας την καρδιά το κλάμα του παιδιού μας και να μην είχαμε τη δύναμη ούτε καν να το κοιτάξουμε στα μάτια...

Τι καλά που θα 'τανε να καταφέρναμε να ζήσουμε το πως είναι να μην υπάρχεις καν και να μπαίναμε κι εμείς, έστω και για μια στιγμή, στον κάδο των ανθρώπινων απορριμμάτων... Εκεί που με τόση ευκολία βάζουμε τον διπλανό μας... Να γινόταν ο φόβος, μόνιμος σύντροφος της ζωής μας και οι εφιάλτες να μας επισκεπτόταν νύχτα μέρα... Και να μην μπορούσαμε να βρούμε πουθενά στη γη λίγες στιγμές ξενοιασιάς... 

Φαντάσου να μας έδιωχναν κι εμάς κάποτε από παντού, λες κι εμείς να φταίγαμε για τα δεινά όλου του κόσμου...

Ανθρώπινα σκουπίδια... Τι καλά που θα 'τανε να γινόμασταν κι εμείς για λίγο... Ίσως έτσι να μπορούσαμε να δούμε τη ζωή με λίγο διαφορετικά μάτια... Ίσως έτσι να βάζαμε το χρώμα στη ζωή μας και να ξημέρωνε μια πιο όμορφη μέρα για όλους μας... Για μένα... Για σένα... Για όλους μας... 

Τι καλά που θα 'τανε να μπορούσαμε να πονέσουμε όσο πονάει ο άλλος δίπλα μας... Να κρυώσουμε όταν κρυώνει και να πεινάσουμε και εμείς μαζί του... Μπορεί τότε να γκρεμίζαμε όλα τα συρματοπλέγματα που μας χωρίζουν... Τι καλά που θα 'τανε...

Που ξέρεις; Ίσως έτσι να θυμόμασταν ξανά πως είμαστε άνθρωποι...