ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΕΛΠΙΔΑ, ΜΑΤΙΑ ΧΩΡΙΣ ΖΩΗ...

Γυρνάς το βλέμμα σου στα μάτια των άλλων κι αντικρίζεις μονάχα το κενό... Μάτια τόσο κρύα... Παγερά... Γυάλινα... Μάτια που κοιτάζουν χωρίς να βλέπουν... Υποταγμένα στη μοίρα τους, ηττημένα από καιρό...  Μάτια χωρίς ζωή μέσα τους, μάτια χωρίς χαρά κι ελπίδα...
Μάτια κενά, άδεια από συναισθήματα και όνειρα... Μάτια που συνήθισαν πια να μη βλέπουν... Μάτια που δε ρωτάνε, δεν ερωτεύονται, δε λιώνουν απ' της καρδιάς τους χτύπους...

Η ψυχή δε φυλακίζεται μ' αλυσίδες...

Είναι μάτια που τα είδε πολλές φορές ως τώρα του ανθρώπου η ιστορία... Τα συνάντησες στην Αίγυπτο, ήταν τα μάτια ενός Αιγύπτιου σκλάβου που η ζωή του είναι πιο φτηνή από μια ματαιόδοξη στοίβα πέτρες, βαλμένες τη μια πάνω στην άλλη... Τα είδες και στη Ρώμη... Τότε που αντίκριζαν για τελευταία φορά το φως του ήλιου στο Κολοσσαίο περιμένοντας ν΄ανταμώσουν με το θάνατο... Τα βρήκες φοβισμένα μέσα σε μια γαλέρα που μετέφερε ανθρώπινες ψυχές... Ψυχές που θυσιάζονταν για να κάνουν την αμερικάνικη μηχανή να γυρίσει, στιβαγμένες η μια πάνω στην άλλη στα ανήλιαγα τ' αμπάρια...

Σε ξανακοίταξαν πίσω από το συρματόπλεγμα ενός στρατοπέδου συγκεντρώσεως των ναζί... Και είναι τα ίδια μάτια που λαμπυρίζουν στα σκοτεινά λαγούμια ενός ορυχείου, πληρώνοντας με την ίδια τους τη ζωή την ανθρώπινη απληστία... Είναι τα μάτια που έχει ο κάθε σκλάβος... Μάτια ίδια κι απαράλλαχτα, μάτια κενά, μάτια χωρίς ελπίδα...    

Βλέπεις, πάντοτε ο άνθρωπος ήθελε σκλάβους... Κι ένιωθε έτσι δυνατός... Και σπουδαίος... Έτσι έκρυβε τη γύμνια της ψυχής του... Κι ήταν σκληρός σαν πέτρα... Και γινόταν όλο και πιο δυνατός κάθε φορά που ο άλλος έσκυβε το κεφάλι...

Πως να υπάρξει άρχοντας, αν δεν υπάρξουν σκλάβοι;
   

Μια γυναίκα από το Κιργιστάν αγκαλιάζει το γιό της στο κατεστραμμένο σπίτι τους...

Τρομάζεις... Το βλέμμα σου πέφτει στον καθρέφτη κι αντικρίζεις τα ίδια μάτια... Σκύβεις το κεφάλι... Φοβάσαι... Και κρυώνεις... Μα πιο πολύ σου καίει την ψυχή αυτό που είδες στον καθρέφτη... Τα μάτια σου που είναι ίδια με του άλλου... Κενά... Παγωμένα... Κι άδεια...

Τα μάτια δε λένε ποτέ τους ψέμματα... Κι αν είναι άδεια η ψυχή σου, άδεια είναι κι εκείνα... Πονάει η καρδιά, πονάν κι αυτά... Κι όταν εσύ παραδοθείς, γονατιστά μένουν κι εκείνα... Είναι ο καθρέφτης της ψυχής... Το παραθύρι της καρδιάς σου... Κι αν θέλεις να λευτερωθείς πρέπει να ζωντανέψουν εκείνα πρώτα...

Σπάσε τον καθρέφτη που κρατάει αιχμάλωτα τα μάτια... Εμπρός... Καν' το και κοίταξε έξω... Εκεί ψηλά στον ουρανό... Εκεί που πετάει η ελπίδα... Σήκωσε το χέρι σου κι άγγιξε την... Καν' την δική σου, μάνα κι αδερφή, σύντροφο κι ερωμένη... Μόνο έτσι θα πάρουν ζωή τα μάτια σου...
Θέλεις... Μπορείς... Δεν υπάρχει άλλος τρόπος το σκοτάδι για να διώξεις... Ονειρέψου... Ταξίδεψε εκεί που ανθρώπου νους δεν ξαναπήγε... Μπορείς... Μπορούν τα μάτια σου να δούνε την ψυχή σου...

Μη νικηθείς... Δεν πρέπει... Μη χάσεις την ελπίδα... Σήκω... Λευτερώσου...