Μια φορά κι έναν καιρό, έλεγαν οι μύθοι οι παλιοί πως υπήρχε μια Θεά στον κάτω κόσμο τόσο άγρια και σκληρή που σου πάγωνε το αίμα... Στύγα τη φωνάζανε Θεοί και άνθρωποι, και την έτρεμαν όλοι τους... Στη φοβερή και τρομερή μάχη των Θεών με τους Τιτάνες, η Στύγα πήγε με το μέρος των Θεών, προσφέροντας τις πολύτιμες υπηρεσίες της απλόχερα στο πλευρό του Δία και των άλλων Θεών...
Αντάλλαγμα για τη συμβολή της στην επικράτηση των Θεών δε ζήτησε άλλο, παρά μόνο να πάρει ο Διάς τα δυό της παιδιά, τη Βία και το Κράτος, φρουρούς άγρυπνους στο νέο του παλάτι... Ο Δίας, πιστός στις πανάρχαιες παραδόσεις του αρχέγονου ρουσφετιού τής γωνιάς αυτής της γης, δεν της αρνήθηκε την εξυπηρέτηση και απο τότε μέχρι σήμερα, τα δυό αυτά παιδιά της Στύγας κάνουν πιστά όλες τις βρωμοδουλειές του...
Σήμερα λοιπόν δε γνωρίζω αν ο Δίας ζει ακόμα ή έχει πεθάνει κι αυτός μαζί με την εποχή του... Αυτό που όμως βλέπω καλά είναι πως οι δυό φρουροί του ανακτόρου του, ζουν και βασιλεύουν... Συνεχίζουν να εξασφαλίζουν, με τον ίδιο ζήλο όπως και πριν, την κυριαρχία της εξουσίας τόσο πάνω στη φύση, όσο και πάνω στους υπόλοιπους ανθρώπους, όπως έκαναν και για τον προηγούμενο αφέντη τους... Βλέπεις ακόμα και σήμερα, ή καλύτερα ειδικά σήμερα, η εξουσία χρειάζεται να φτιάξει ανάκτορα και φρουρούς για να την προστατεύσουν και να την προφυλάξουν απ' την οργή των ανθρώπων...
Μνηστήρες για τη θέση των παιδιών της Στύγας υπάρχουν πολλοί στην εποχή μας... Μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφοι και πάνω απ' όλους η ίδια η αστυνομία, συνωστίζονται στο κατώφλι του σύγχρονου Δία, προσπαθώντας να παρουσιάσουν διαγωγή ανάλογη με εκείνη των δυό φρουρών του αρχαίου παρελθόντος... Και όπως τα παιδιά της Στύγας ήταν εκείνα που εκτέλεσαν την ποινή που επέβαλε ο Δίας στον Προμηθέα, έτσι και οι νέοι φρουροί της εξουσίας, καταδικάζουν το λαό μας σε νέα, αιώνια δεσμά... Είναι καιρός πια να πάρουμε στα χέρια μας το ρόλο του Ηρακλή και να απελευθερώσουμε τον σύγχρονο Προμηθέα απ' το μαρτύριο του... Είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί και έχουμε το δίκιο με το μέρος... Φτάνει να ενωθούν οι φωνές μας και να χτυπήσουν ταυτόχρονα οι καρδιές μας... Είναι καιρός πια να επιστρέψουν τα δυό παιδιά της Στύγας πίσω στα Τάρταρα, εκεί που πραγματικά ανήκουν...
Μ' ένα ποίημα στα χείλη, μια αγκαλιά στην ψυχή... Μ' ένα βιβλίο στην τσάντα κι ένα κόκκινο γαρύφαλο στο χέρι... Μα πάνω απ' όλα με κουράγιο και με πίστη στη φαρέτρα μας...
Τον παραπάνω αρχαιοελληνικό μύθο τον πρωτοδιάβασα σε άρθρο της Ελεάννας Ιωαννίδου και αποτελεί προσαρμογή απο παλαιότερο άρθρο μου στο αγαπημένο μου fcpaok.gr...
Αντάλλαγμα για τη συμβολή της στην επικράτηση των Θεών δε ζήτησε άλλο, παρά μόνο να πάρει ο Διάς τα δυό της παιδιά, τη Βία και το Κράτος, φρουρούς άγρυπνους στο νέο του παλάτι... Ο Δίας, πιστός στις πανάρχαιες παραδόσεις του αρχέγονου ρουσφετιού τής γωνιάς αυτής της γης, δεν της αρνήθηκε την εξυπηρέτηση και απο τότε μέχρι σήμερα, τα δυό αυτά παιδιά της Στύγας κάνουν πιστά όλες τις βρωμοδουλειές του...
Σήμερα λοιπόν δε γνωρίζω αν ο Δίας ζει ακόμα ή έχει πεθάνει κι αυτός μαζί με την εποχή του... Αυτό που όμως βλέπω καλά είναι πως οι δυό φρουροί του ανακτόρου του, ζουν και βασιλεύουν... Συνεχίζουν να εξασφαλίζουν, με τον ίδιο ζήλο όπως και πριν, την κυριαρχία της εξουσίας τόσο πάνω στη φύση, όσο και πάνω στους υπόλοιπους ανθρώπους, όπως έκαναν και για τον προηγούμενο αφέντη τους... Βλέπεις ακόμα και σήμερα, ή καλύτερα ειδικά σήμερα, η εξουσία χρειάζεται να φτιάξει ανάκτορα και φρουρούς για να την προστατεύσουν και να την προφυλάξουν απ' την οργή των ανθρώπων...
Μνηστήρες για τη θέση των παιδιών της Στύγας υπάρχουν πολλοί στην εποχή μας... Μεγαλοεπιχειρηματίες, μεγαλοδημοσιογράφοι και πάνω απ' όλους η ίδια η αστυνομία, συνωστίζονται στο κατώφλι του σύγχρονου Δία, προσπαθώντας να παρουσιάσουν διαγωγή ανάλογη με εκείνη των δυό φρουρών του αρχαίου παρελθόντος... Και όπως τα παιδιά της Στύγας ήταν εκείνα που εκτέλεσαν την ποινή που επέβαλε ο Δίας στον Προμηθέα, έτσι και οι νέοι φρουροί της εξουσίας, καταδικάζουν το λαό μας σε νέα, αιώνια δεσμά... Είναι καιρός πια να πάρουμε στα χέρια μας το ρόλο του Ηρακλή και να απελευθερώσουμε τον σύγχρονο Προμηθέα απ' το μαρτύριο του... Είμαστε πολλοί, είμαστε δυνατοί και έχουμε το δίκιο με το μέρος... Φτάνει να ενωθούν οι φωνές μας και να χτυπήσουν ταυτόχρονα οι καρδιές μας... Είναι καιρός πια να επιστρέψουν τα δυό παιδιά της Στύγας πίσω στα Τάρταρα, εκεί που πραγματικά ανήκουν...
Μ' ένα ποίημα στα χείλη, μια αγκαλιά στην ψυχή... Μ' ένα βιβλίο στην τσάντα κι ένα κόκκινο γαρύφαλο στο χέρι... Μα πάνω απ' όλα με κουράγιο και με πίστη στη φαρέτρα μας...
Τον παραπάνω αρχαιοελληνικό μύθο τον πρωτοδιάβασα σε άρθρο της Ελεάννας Ιωαννίδου και αποτελεί προσαρμογή απο παλαιότερο άρθρο μου στο αγαπημένο μου fcpaok.gr...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου